Sterk in mijn identiteit

Als ik aan islamofobie denk, vooral vanuit mijn perspectief als een moslimvrouw zonder hijab, dan denk ik aan misverstanden. Er wordt vaak gedacht dat omdat ik geen hoofddoek draag, ik minder moslim zou zijn. Maar dat klopt natuurlijk niet. Mensen moeten beseffen dat de islam net zo divers is als elke andere religie. Binnen de islam bestaan er verschillende manieren van leven en uiting van geloof. Toch merk ik dat zowel binnen als buiten de islamitische gemeenschap mensen vaak oordelen. Binnen de gemeenschap wordt er soms van me verwacht dat ik meer moet doen, misschien een hijab moet dragen. Buiten de gemeenschap denken sommigen dat ik geen 'echte' moslim ben. Dit soort misvattingen maakt me moe. Niet omdat ik twijfel aan mijn identiteit, maar omdat ik altijd weer moet uitleggen wie ik ben en waar ik voor sta.

Die moeheid komt vooral door de constante behoefte om mezelf te verantwoorden. "Ja, ik ben moslim, ook zonder hijab. Ja, ik ben moslim, en de islam kent veel diversiteit." Het steeds uitleggen van deze zaken put je uit. Het is alsof ik mezelf continu moet verdedigen tegen stereotypen die niet alleen over de islam bestaan, maar ook over hoe een moslim eruit zou moeten zien.

Ik ben van Syrische afkomst, en die identiteit draag ik met trots. Hoewel ik inmiddels de Nederlandse nationaliteit heb, voel ik me in de kern Syrisch. Ik ben opgegroeid in een prachtig land met een rijke diversiteit aan religies, geschiedenis en culturen. Voor de oorlog leefden moslims, christenen en joden in harmonie samen. Dat beeld, dat Syrië, daar ben ik trots op. Dus als mensen vragen waar ik vandaan kom, zeg ik altijd: ik ben Syrisch, tot op het bot.

Het omgaan met islamofobie en racisme tegen mijn Syrische achtergrond is soms vermoeiend, maar ik probeer er altijd strategisch mee om te gaan. Wanneer mensen vragen stellen of vooroordelen hebben, leg ik geduldig uit dat islam niets te maken heeft met hoe je eruitziet. Het gaat om je daden, niet om je uiterlijk. En ik stel mijn grenzen heel duidelijk. Ik bepaal zelf wanneer ik wil praten over mijn geloof of mijn keuzes, en wanneer ik dat niet wil. Dat is iets wat ik ook andere vrouwen wil meegeven: stel je grenzen, en als je niet wilt discussiëren, zeg dat dan ook. Maar als je het wél wilt, wees dan trots en laat je stem horen.

Vrouwen zoals mijn moeder hebben me altijd geïnspireerd. Ik draag een ketting van haar, een symbool van haar liefde en kracht. Ze heeft mijn naam gekozen na veel discussie met de familie. Rahaf betekent "de rand van een zwaard"—gevoelig, maar ook scherp. Dat beschrijft mijn moeder ook: een sterke vrouw die, ondanks alles wat we in de oorlog hebben meegemaakt, overeind blijft staan als een boom. We hebben onze vader verloren in de oorlog, maar mijn moeder heeft ons er altijd doorheen gesleept. Ze staat nog steeds achter elke beslissing die ik maak. Mijn zus en ik hebben gestudeerd omdat onze vader dat belangrijk vond, en we zijn blijven strijden, ondanks alle tegenslagen. We wilden altijd onze stem laten horen en de stereotypen doorbreken.

Het is soms vermoeiend om jezelf altijd te moeten verdedigen, maar ik heb nog steeds energie om door te gaan. Die energie haal ik uit mijn werk. Ik werk als projectcoördinator bij een vrouwenrechten project, en het geeft me kracht om andere vrouwen te helpen. Ik wil dat alle vrouwen in Nederland hun rechten kennen en weten waar ze hulp kunnen vinden als ze problemen hebben. Zes jaar geleden, toen ik hier als vluchteling aankwam, was er niemand voor mij. Nu doe ik dit werk om ervoor te zorgen dat andere vrouwen weten dat er mensen zijn die hen willen helpen. Ik wil dat ze zich gesteund voelen, dat ze weten dat ze er niet alleen voor staan.

Als ik groot zou dromen, zou ik zeggen dat de overheid een grotere rol moet spelen in het bestrijden van islamofobie en racisme. Het zijn de stereotypen in de media en de politiek die ervoor zorgen dat moslims vaak verkeerd worden neergezet. Misdaad wordt alleen gemeld als de dader een moslim of iemand met een niet-Nederlandse achtergrond is. Dat schept een verkeerd beeld, en het is aan ons om die stereotypen te doorbreken. Educatie is de sleutel. Mensen moeten de juiste informatie krijgen over islam en begrijpen hoe divers de religie is.

Mijn boodschap aan moslima’s in Amsterdam is simpel: wees trots op wie je bent. Verander jezelf nooit voor iemand anders. Je identiteit is iets om te koesteren, niet om aan te passen. En aan mensen met vooroordelen zeg ik: lees meer, leer meer. Er is genoeg informatie te vinden—je hoeft alleen maar te zoeken.

Als vluchteling heb ik mijn eigen uitdagingen gehad toen ik naar Nederland kwam. Het was spannend en zwaar om helemaal opnieuw te beginnen. Ik worstel nog steeds met het gevoel van geworteld zijn. Soms voelt het alsof ik van de grote zee van Syrië ben verhuisd naar een klein aquarium. Maar ik werk hard, ik help anderen, en dat geeft me een gevoel van vervulling. Toch blijft er altijd een verlangen naar dat wat ik heb achtergelaten, naar het land waar ik echt thuis hoor.

Mijn moeder is nog steeds in Syrië, en dat maakt het moeilijk. We houden contact via videobellen, maar het is niet hetzelfde. Na negen jaar heb ik haar eindelijk weer gezien, en dat was emotioneel. Ik mis het dagelijkse leven met haar, de kleine dingen zoals samen koffie drinken. Dat is wat ik het meest mis, en wat mijn gevoel van geworteld zijn in Nederland soms moeilijk maakt.

Als ik naar de toekomst kijk, hoop ik dat ik mijn werk kan uitbreiden naar alle AZC’s in Nederland. Ik wil ervoor zorgen dat alle vrouwen daar de juiste informatie krijgen, zodat ze sterk en weerbaar kunnen zijn. En ik hoop dat ik mijn moeder naar een veilige plek kan halen, of dat nu hier is of ergens anders.

Europa, en ook Nederland, worden steeds minder gastvrij voor vluchtelingen. Het beleid wordt strenger, en dat veroorzaakt veel onzekerheid bij de mensen die net hier zijn aangekomen. Mijn boodschap aan hen is dat ze niet bang moeten zijn. Er zijn nog steeds mensen die jullie welkom heten, die om jullie geven. We moeten ons blijven inzetten voor een nieuwe toekomst, ondanks alle obstakels.