sterk en trots

Mijn naam is Samar Shaalan en ik kom uit Libanon. Bijna dertig jaar geleden kwam ik naar Nederland. Ik heb een tweeling, een jongen en een meisje, ze zijn nu bijna 28 jaar oud. Ik ben de voorzitter van Stichting De Vrouwen Bazaar, een buurtinitiatief dat we hebben opgericht om vrouwen te ondersteunen. We werken nu ook aan een vrouwencentrum, een plek waar vrouwen uit de buurt zich kunnen ontplooien, hun talenten kunnen ontwikkelen en hun stem kunnen laten horen. 

Werken is voor mij altijd belangrijk geweest. Ik zeg vaak dat werk mijn medicijn is, mijn tabletje. Het helpen van mensen is mijn passie. Zonder werk word ik ziek. Het geeft me energie, houdt me gezond, en geeft me het gevoel dat ik echt iets bijdraag aan de maatschappij. 

Mijn reis begon in Libanon, een land dat ik verliet midden in de nasleep van oorlog en chaos. Mijn leven daar in de oorlog was vol ellende. Ik ben gewond geraakt, letterlijk door een raket die in onze slaapkamer insloeg terwijl we daar allemaal sliepen. Er waren zeven mensen in die kamer, en wonder boven wonder overleefden we het allemaal. Ik herinner me de grote witte rook die ons wakker maakte, en de mensen die ons naar beneden hielpen. Ik was toen ongeveer 24 jaar oud. 

Die oorlog, die eindeloze ellende, maakte ons sterk. We hadden al zoveel meegemaakt voor de oorlog begon. Onze vader was al vroeg overleden, toen hij pas 42 jaar was, en hij liet negen kinderen achter. Dat was de eerste grote tragedie in ons leven. Dus toen de oorlog kwam, waren we al gehard. Veel mensen vluchtten, maar wij bleven. Zelfs toen de bombardementen dichterbij kwamen, hielden we vol. Mijn broer probeerde ons in veiligheid te brengen, maar ik bleef in Beiroet. Het was gevaarlijk, maar door mijn werk kon ik niet vertrekken. Werk hield me op de been, zelfs in de ergste tijden. 

Mijn moeder speelde een grote rol in mijn leven. Hoewel ze tien jaar geleden overleed, blijft haar invloed voelbaar. Ze was een vrouw van doorzettingsvermogen en geduld. Ze was stil, opofferend, en altijd aanwezig voor ons. Mijn moeder was ons anker. Ze was het soort vrouw dat nooit hulp vroeg, maar altijd klaarstond voor anderen. Ondanks alle tegenslagen bleef ze sterk, en dat heeft ons allemaal gevormd. 

Mijn vader, die jong overleed, is ook een enorme invloed op me geweest. Na zijn dood moest ik de rol van vader overnemen. Ik was de oudste thuis, met mijn oudste broer die in Frankrijk was om te studeren, hierdoor viel de verantwoordelijkheid op mijn schouders. Ik ging werken en zorgde voor mijn broers en zussen, en stuurde geld naar Frankrijk voor de studie van mijn broer. Die verantwoordelijkheid heeft me gevormd en gemaakt tot wie ik nu ben: sterk en vastberaden. 

Toen ik naar Nederland kwam, was dat aanvankelijk niet het plan. Ik was eigenlijk van plan om maar een week hier te blijven. Ik ontmoette echter mijn ex-man hier, en dat veranderde alles. We besloten uiteindelijk hier te blijven, ondanks dat ons plan oorspronkelijk was om in Libanon te wonen. Door bureaucratische procedures en het feit dat mijn ex Irakees was, was het voor ons onmogelijk om terug te keren naar Libanon. Dus bleef ik hier en bouwde ik mijn leven op in Nederland. 

Mijn moeder is altijd bij me gebleven, zelfs na haar overlijden. Ik draag vandaag de dag een kledingstuk van haar, een stuk dat me herinnert aan haar kracht en liefde. Haar overlijden was een zware klap voor mij. Ik was in Griekenland op het moment dat ze overleed en kon niet op tijd naar Libanon om afscheid van haar te nemen. Maar alles wat ze ons heeft meegegeven, blijft doorleven in mij en mijn familie. We zijn allemaal goed voor elkaar, we strijden niet onderling, en dat komt door de waarden die mijn moeder en vader ons hebben meegegeven. Ze hebben ons geleerd wat liefde en opoffering echt betekenen. 

Ik geloof sterk in de invloed van je afkomst en de omgeving waarin je opgroeit. We zijn gevormd door onze ouders, door de gemeenschap waarin we leefden, en door de ervaringen die we hebben doorgemaakt. Onze genen, onze opvoeding, en de plek waar we ons leven leiden – die drie factoren vormen de basis van wie we zijn. En hoewel mijn familie divers is, met verschillende geloofsovertuigingen en levensstijlen, delen we allemaal dezelfde kern: liefde, doorzettingsvermogen, en zorg voor elkaar. 

In Nederland ben ik blijven werken, in Amsterdam-Noord, waar ik me inzet voor de samenleving, en met name voor vrouwen. Ik wil vrouwen inspireren en motiveren. Mijn werk draait om luisteren, leren, en ondersteunen. Niemand is te groot of te klein om van te leren. Iedereen is belangrijk. Of je nu een professional bent of iemand die geïsoleerd leeft, iedereen kan iets bijdragen. Ons werk is om problemen te signaleren en te helpen waar dat nodig is. 

Als moslimvrouw met een hijab heb ik ook te maken gehad met discriminatie. Toen ik hier 30 jaar geleden kwam, droeg ik nog geen hijab. Ik droeg chique kleren, had blond haar en make-up, zoals veel Libanese vrouwen. Maar nu draag ik een hijab, en hoewel ik zelf niet vaak discriminatie heb ervaren, voel ik het wel in de verhalen van andere vrouwen. Het moment waarop ik echt bewust werd van islamofobie, was na 11 september. Ik besloot toen om een hijab te dragen, niet alleen als uiting van mijn geloof, maar ook omdat ik voelde dat het me dichter bij God bracht. De hijab betekent voor mij veel meer dan alleen het bedekken van mijn haar. Het is een teken van innerlijke rust en spirituele kracht. 

Mijn boodschap aan vrouwen die met islamofobie te maken hebben, is simpel: blijf sterk en wees trots op jezelf. Je culturele identiteit is een kracht, geen zwakte. Toen ik het buurthuis oprichtte en merkte dat mensen me neerzetten als "die vrouw met de hoofddoek", voelde ik voor het eerst echt de pijn van discriminatie. Maar dat gaf me alleen maar meer motivatie om iets te doen. Daarom heb ik De Vrouwen Bazaar opgericht. We moeten opstaan, onze plek innemen, en laten zien dat we hier horen. We zijn sterk en trots, en we dragen bij aan deze samenleving op een manier die niemand kan negeren. 

Als ik straks op de foto sta voor deze campagne, wil ik dat mijn boodschap duidelijk is: "Blijf sterk en wees trots op jezelf." Door sterk te zijn en trots te zijn op wie we zijn, kunnen we verandering brengen. Zolang vrouwen thuis blijven en geloven dat hun stem er niet toe doet, zal er niets veranderen. Maar zodra we opstaan en onze kracht laten zien, kunnen we de wereld veranderen. 

Ik weiger om in bed te blijven liggen, zelfs na een zware operatie. Ik weiger om mijn situatie te accepteren zonder ertegen te vechten. Daarom ben ik naar buiten gegaan, zelfs met krukken, en ben ik begonnen. En dat is mijn boodschap aan alle vrouwen: blijf sterk, wees trots op je identiteit, en doe iets. Alleen dan kunnen we de verandering zien die we zo hard nodig hebben.